Wat ik me afvraag. Wederom heeft mijn onnatuurlijke wekker mij gewekt met een schietsalvo. Uit pure onmacht heb ik mijn telefoon erbij gepakt en scroll door het nieuws. Ik stuit op het bericht waarbij het AD details over de formatie publiceert en dan vraag ik me toch werkelijk waar af, hoe het nu kan dat Nederlandse media, gedurende het precaire proces van formeren dit soort nieuws brengt? Wil de krant de formatie schade toebrengen? Is er geen vertrouwen in de formatie? Kan dat niet op een andere manier geuit worden? Men weet wat het effect van het publiceren van dit soort nieuws moet zijn. Gisteren hebben we toch al kunnen…

Gisteren was ik weer even in Jeruzalem. Zodra je de grens over gaat,  zie je aan alles dat je in een andere omgeving bent. Een land waarin basis voorzieningen overal aanwezig zijn, waardoor de straten er opgeruimder en georganiseerder ogen. Wat ook direct opvalt, is dat er óp de huizen geen watertanks staan. Hier in de West Bank zie je overal op de daken watertanks waarin de bewoners water opslaan voor de momenten dat de watertoevoer uit de kranen is geblokkeerd. Water is er genoeg, alleen controle over de hoofdkraan ontbreekt. Het beheersen van de watertoevoer dient een mij nog onbekend doel. De tegenreactie op de dichte kranen, is een…

In mijn zoektocht naar het ontstaan van de situatie hier, kom ik meer en meer tot de conclusie dat eigenlijk niemand meer weet waar en hoe het echt is tot dit punt is gekomen. Laat staan dat men de oorzaak van het conflict begrijpt. Er zijn zoveel verschillende lezingen dat het me regelmatig duizelt. Iedere persoon met wie je waar ook ter wereld over de situatie spreekt, heeft een ander idee over wat er speelt. De angst die ik eerder beschreef is,  ben ik bang, een grote oorzaak van de verschillende versies die er zijn. Daarnaast zijn trots, een gebrek aan informatie en woede andere bronnen van verwarring. Allereerst angst.…

De knallen ’s nachts, de gewapende soldaten op straat en op daken, de jeeps met traangas en waterkanonnen die zo iets heftigs verspreiden waardoor je je kleren weg kan gooien en jezelf urenlang moet schoonschrobben, de rubberen kogels die hier door het rond vliegen of de onverwachte invallen. Het zouden zaken moeten zijn die me bang maken. Maar ik ben het niet, voor die dingen zeker niet. Waarom niet? Omdat al deze dingen niet op mij zijn gericht. Ik word er wel boos en verdrietig van, maar bang ben ik niet. Nou ja, niet bang voor dat. Maar ik ben wel bang. Bang voor de behandeling die me te wachten…

Herinner je je nog dat gevoel als er op het schoolplein werd gevochten? Je toekeek een wist dat het een oneerlijk gevecht was? Omdat het drie tegen één was of een van de vechtersbazen sowieso sterker was dan de ander of dat je zag dat een van hem iets wapenachtigs als een mes had en de ander niet? Hoopvol wachtend op de juf of meester die zou ingrijpen omdat je niet durfde in te grijpen? En dan dat knagende gevoel dat je de hele dag had, omdat je er aan bleef denken? Je afvragend hoe het met de vechtersbazen ging en proberen te bedenken waarom ze zo hard moesten zijn…

De eerste drie letters van het alfabet zijn voor ons de eerste letters die we leren, de antwoord mogelijkheden bij examens of muzieknoten. In alle vormen staan de letters voor een manier om ons uit te drukken in verschillende vormen. Hier maken de A, B en C ook uit waar je je al dan niet vrij mag bewegen. Toen ik bij aankomst in Bethlehem vanuit Tel Aviv het checkpoint passeerde dacht ik, dat ik in Palestijns gebeid was. En ja hoor, wederom verkeerd gedacht…. Behalve de muren met checkpoints aan de grenzen tussen Israël en Palestina, zijn er tussen de overheden afspraken gemaakt over de verdeling van de machtsmandaat binnen…