Oase
Midden in de woestijn, honderden meters beneden zeeniveau, zit ik in een oase van rust, verkoeling en stilte, na te genieten van mijn digitale bezoekje aan het huwelijk, een heerlijke avond in de woestijn met fijne mensen en boven alles een geruster gevoel omdat mijn vader dankzij de goede zorgen van mijn moeder er een stuk beter aan toe is. De onzekerheid is er nog maar de zorgen zijn minder heftig dan eerder deze week.
Van alles wat ik in de afgelopen maand heb meegemaakt zit ik nu echt op de meest surreële plek. Tussen alle droogte, bedoeïententjes, prikkeldraad, checkpoints en echt extreme hitte (40+) is het hier luxe, waait er een warm briesje en is er een zwembad dat met een graad of 26 wonderbaarlijke verkoeling biedt. Ook een plek met bijna geen bereik noch goeie WiFi.
Zit ik dan, net na mijn verhaal hoe heerlijk het is om zo op pad te gaan met mijn Nederlandse thuis in mijn handtas binnen handbereik. Niks, geen bereik. Wonderbaarlijk hoe lang je batterij het dan volhoudt! En ook goed om tussen alle gezelligheid door om de boel een beetje te recapituleren voor mezelf. Want, wat heeft mij hier nu eigenlijk gebracht en brengt het mij tot nu toe wat ik had verwacht?
Heel eerlijk gezegd was mijn stap naar Bethlehem een redelijk impulsief gebeuren. Begin januari voelde ik dat ik “iets” moest doen. Niet alleen mijn baan opzeggen (wat al een behoorlijke Mount Everest was) maar ik voelde dat ik iets anders nodig had om even afstand te nemen van alles. Mijn onderbuik dacht opeens aan Bethlehem, ik mailde een mevrouw die ik eerder had ontmoet wiens man veel in Bethlehem deed. Zij mailde enthousiast terug maar daarna bleef het stil. Ook vanuit mij. Ik was ondertussen behoorlijk druk met het vormgeven van mijn vertrek van de zaak. Totdat ik in Parijs M. tegenkwam en de rest is geschiedenis.
Ik ben gegaan omdat ik tijd had, een intrinsieke klik had met Bethlehem en ná mijn ontmoeting met M. wist dat ik hier echt iets kon bijdragen, al was het maar een dansje leren aan wie dan ook. Klinkt naïef en behoorlijk impulsief.
Klopt.
En man wat ben ik dankbaar dat ik er zo in ben gestapt! Want als ik ook maar enigszins gekleurd en met een gevulde rugzak was vertrokken, had ik nooit de ervaringen gehad zoals ik die nu aan de film van mijn leven kan toevoegen. Ik had eigenlijk geen verwachtingen maar ben op grandioze wijze overrompeld. De achtbaan en cocktail van emoties, zijn metaforen die ik vaker aanhaal en ze blijven zo van toepassing.
Ik dank God op mijn blote knietjes dat er iets is dat mij hier heeft gebracht en hoop en bid dat ik dit kan vasthouden en teruggeven. Want het kan niet zo zijn dat deze royale zes weken het zijn. Het moet meer zijn, wat weet ik nog niet. Ik heb besloten dat ik mijn naïeve houding ten opzichte van het verloop van mijn leven blijf houden. Het heeft me uiteindelijk nu al zoveel meer gebracht dan ik kon vermoeden.
En dan, zonder dat ik er erg in heb, gebeurt het, weer een metafoor. In de verhitte tijd van deze levensfase heb ik mijn eigen oase gevonden: Het Heilige Land blijkt een vruchtbare plek voor mij.
