Hebron
“Hebron is not an easy place to visit by anyone’s standards. It feels notably more tense than any other area of the West Bank, and fending off myriad stall holders and touts playing their trade in the souk can be draining. At the same time, a visit is crucial for anyone wishing to understand the root of the settlement issue”.
Aldus de Lonely Planet over Hebron.
Gisteren mocht ik bij de baas eten.
Buiten alle ervaringen die hij en zijn gezin met mij deelde, hebben we het ook uitgebreid over mijn ervaringen gehad. Hij was in shock toen ik vertelde dat ik nog niet ik Hebron was geweest. Een paar uur later belde hij me met de mededeling dat ik me vandaag om acht uur moest melden voor een tour door Hebron. Samen met een Frans gezin en een Italiaanse jongen, vertrok ik vanochtend dus naar de stad die sinds kort Unesco werelderfgoed is.
Schreef ik gisteren nog over de hel die Gaza heet. Vandaag was ik in wat denk ik het Vagevuur moet zijn. Ik kan in één verslag niet samenvatten wat er daar aan de hand is, maar ga een poging wagen.
Hebron is de grootste stad binnen de West Bank met de ongeveer 800.000 Palestijnse inwoners en grofweg 800 Israëlische “settlers” (bezetters). Voor iedere settler, zijn er minimaal 6 Israëlische militairen die ze escorteren van, naar en rond hun nederzettingen. Doordat de basis (Abraham en nazaten) van het Joodse geloof in Hebron ligt begraven, lijkt het gerechtvaardigd om de hele infrastructuur van de stad over te nemen. Volgens ieder (inter)nationaal recht zijn de nederzettingen en beperkingen illegaal, maar om de een of andere reden is alles in dit Heilige Land mogelijk. Sinds 1967 is Hebron dan dus ook “bevrijd” van de Arabische wereld.
Alles in deze stad staat op scherp. Zodra je binnenkomt krijg je buikpijn en zenuwen. Ik begreep niet eens meer wat voor een houding ik ten opzichte van wie moest aannemen. Binnen de stad zijn 21 checkpoints en bijna 300 camera’s die normaal leven voor de Palestijnse bewoners onmogelijk maken. De nederzettingen die zich boven de souk bevinden, maken dat de bewoners zich met stalen netten moeten wapenen tegen dat wat er naar beneden wordt gegooid.
Denk hierbij aan stenen, rot eten, poep, urine en bijtend zuur. De netten beschermen slechts tegen de solide voorwerpen, de vloeistoffen kunnen er helaas gewoon door. Je vraagt je toch werkelijk waar af welke regel dit mogelijk maakt.
De discriminatie, haat en maatregelen van de settlers naar de Palestijnen is door de VN recent nog als Apartheid bestempeld. Nelson Mandela heeft dit jaren geleden al uitgesproken. Dat de VN de situatie in een rapport als apartheid heeft gedefinieerd én dat Hebron een Unesco werelderfgoed is geworden, komt de relatie tussen Israël en de VN niet ten goede. Met name het predicaat werelderfgoed maakt namelijk dat er geen veranderingen aan de stad meer mogen worden aangebracht. Slopen van authentieke huizen is vanaf nu verboden. Het stichten van een eigen stad wordt daardoor bijna onmogelijk. De contributie van Israël aan de grootste intergouvernementele organisatie van de wereld is sindsdien eenzijdig verlaagd. Het zal ben ik bang niet lang duren voordat er toch “noodgedwongen” werelderfgoed moet wijken voor de veiligheid van de settlers. Tot die tijd durft geen Palestijn zijn huis leeg achter te laten. Een leeg huis mag namelijk direct door de settlers worden ingenomen. Kraken tot de macht 1.000.000 zeg maar…..en dan krijgen ze er ook nog eens minimaal 2 militairen ter beveiliging van hun nieuwe nederzetting bij cadeau. 24/7.
Een fractie van de gebeurtenissen in Hebron heb ik vandaag gehoord en kunnen zien. Hier heb ik slechts het meest begrijpelijke kunnen opschrijven omdat ik nog in de verwerkingsmodus zit. Ik ben nog niet verdrietig of boos. Ik schaam me vooral. Dat de mensheid dit zichzelf aan kan doen…..
Mijn baas en de Lonely Planet hadden gelijk. Een bezoek aan dit land is incompleet zonder een wandeling door Hebron. Ik ga mijn indrukken en daarmee gepaard gaande gevoelens proberen te verwerken.
