Jeruzalem
Herinner je je nog dat gevoel als er op het schoolplein werd gevochten? Je toekeek een wist dat het een oneerlijk gevecht was? Omdat het drie tegen één was of een van de vechtersbazen sowieso sterker was dan de ander of dat je zag dat een van hem iets wapenachtigs als een mes had en de ander niet? Hoopvol wachtend op de juf of meester die zou ingrijpen omdat je niet durfde in te grijpen? En dan dat knagende gevoel dat je de hele dag had, omdat je er aan bleef denken? Je afvragend hoe het met de vechtersbazen ging en proberen te bedenken waarom ze zo hard moesten zijn tegen elkaar en wie er wat verkeerd zou hebben gedaan?
Dat gevoel en dan ontelbaar keer sterker, dat had ik vandaag toen ik door Jeruzalem liep en eerder, toen ik niet meer kon slapen. Want vanochtend werd ik niet wakker van één knal, maar van heel veel knallen. Knallen die mij uit bed riepen en naar mijn raam zogen. En daar stond ik weer, aan de grond genageld. Deze keer midden in de nacht en kijkend naar lichtflitsen en luisterend naar iets, wat denk ik vergelijkbaar is met dat waar mensen in een oorlogsgebied aan gewend zijn geraakt. Het was vannacht weer raak. Deze keer in het kamp dichtbij mijn guesthouse. De aanleiding, afloop en rechtvaardiging zijn mij onduidelijk maar het gevoel is glashard duidelijk. Dit wat hier gebeurd, is in niets ok.
Toen ik vanochtend vroeg op weg ging naar het checkpoint om vriend L (de kerststalman) te ontmoeten voor een dagje Jeruzalem in de stralende ochtendzon, was dit universum ook aan het ontwaken. Alsof er niets aan de hand was. Een nieuwe dag was aangebroken en men was op weg naar zijn verplichtingen zoals iedere andere dag. De licht gespannen sfeer die ik verwachtte was in geen velden of wegen te bekennen en ook ik deed mijn best om in deze flow mee te gaan.
De tour door Jeruzalem was geweldig mooi. Deze stad die symbool staat voor zoveel, en het verhaal én de basis van mijn geloof in alles uitademt heeft mij getroffen. L. heeft me in een paar uur tijd vol geduld maar in een meesterlijk tempo de belangrijkste dingen laten zien die ik moest zien zodat ik de volgende keer op mijn gemak door de stad kan banjeren. Van de prachtige Olijfberg afdalend naar de oude stad en in de voetstappen van Jezus op de Via Dolorosa, het meest indrukwekkende heb ik gezien. Ook heb ik voor het eerst sinds hier ben, gevoeld hoe sterk mijn geloof is, want het raakte mij diep.
De Lijdensweg van Jezus heeft altijd een grote impact op mij gehad. En juist op deze dag, bracht dat verhaal mij een openbaring waar ik eerder wel vluchtig aan dacht maar nooit zo mee bezig was. Want het opsluiten, geselen, vernederen en kruisigen van Jezus en de gedachten die er bij de verschillende omstanders door hun hoofd moeten zijn gegaan, zijn waarschijnlijk te vergelijken met de gedachten die er vandaag de hele dag door mijn hoofd spookten.
Het voelt vreemd om een paar foto’s van mijn dag in Jeruzalem toe te voegen want foto’s van vannacht die zijn er niet. In niets zou een foto kunnen overbrengen wat er vannacht plaatsvond. En omdat ik domweg geen idee heb van wat er echt gebeurde daar tijdens die “dicht bij mijn bed show” zou een foto speculaties kunnen brengen die onjuist zijn. Jullie zullen het dus moeten doen met de foto van Jeruzalem. Een foto van mijn eerste bezoek aan een van de meest omstreden steden ter wereld, waar ik op een vreemde manier ook van heb genoten. De les van vandaag is voor mij dat sommige verhalen tijdloos zijn.
Zal dit ooit echte geschiedenis kunnen worden?
