BOEM!
Vannacht nét voor ik mijn oordopjes in mijn oren wilde wurmen, hoorde ik het: een knal. Zo een waarvan je, zonder het ooit eerder gehoord te hebben, zeker weet: dit was geen vuurwerk noch klapband, dit was een schot.
In Bethlehem zijn er drie vluchtelingen kampen. De grootste is Dheisheh, daarna Ayda gevolgd door Beit Jibrin. Wetend dat men in de kampen ‘s nachts bijna dagelijks door invallen wordt opgeschrikt, vermoed ik dat die knal afkomstig was uit een van de kampen bij mij in de buurt.
Kan ik mijn vermoeden bevestigen met een link naar een nieuwssite? Natuurlijk niet, schieten is hier geen nieuws. Toen ik navraag deed bij een van mijn collega’s antwoordde hij dat ik zeker gelijk had maar dat men de moeite niet eens meer neemt om het te delen op openbare bronnen. Een ernstig verminkende mishandeling of dood van een Palestijn heeft meer nieuwswaarde dan een dergelijke bedreiging. Dat is namelijk net zo gewoon als dat het voor een Amsterdammer is als er een fiets wordt gejat.
Behalve dat het schot voor mij wel nieuws en ik het hier deel, heb ik nog groter nieuws dat jullie daar zeker niet te horen krijgen, want het is vandaag vrijdag maar er is geen demonstratie! Stond ik vorige week nog verdoofd en verdrietig aan de grond genageld toen ik getuige was van het disproportionele geweld, vandaag is het aan deze kant rustig. En dat is een bijzonder welkome afwisseling!
Waar het een stuk minder rustig was maar bruiste van plezier was op de tweede verdieping op mijn werk. De jongerenclub had een bijeenkomst en er werd gezongen, gedanst en genoten. De stralende koppies en vreugde die daar aanwezig was, waren een heerlijk schouwspel. Dit is wat ze hier doen, kinderen en jongeren zorgeloos laten zijn in een bizarre omgeving en ik heb gezien dat het werkt. Ik ben echt een lucky bastard dat ik hier getuige van mag en mocht zijn.
Nu moet ik alleen nog een modus vinden om die pure vreugde ook alleen op die manier te bekijken. Want kijkend naar dit heerlijke schouwspel, bekruipen me gedachten die ik weg wil stoppen maar waarvoor ik de capaciteit om ze te uit te schakelen (nog) niet bezit. Hoeveel van deze kinderen hebben vaders, broers of neven in de gevangenis zitten? Zal er één kind tussen zitten die nog nooit een militair aan zijn of haar bedje heeft gehad, zullen deze kinderen iedere nacht bang zijn of wie van deze jongetjes zal de volgende zijn die in het ziekenhuis belandt met een kogel in zijn knie? Deze kinderen willen mijn medelijden niet, maar mijn glimlach. En die geef ik ze die iedere keer weer en als een ze knuffel willen, krijgen ze die ook, maar die verdomde brok in mijn keel blijft hardnekkig in de weg zitten…..
