Geloof
“Ik beloof op mijn woord van eer en naar beste vermogen:
te leven vanuit mijn verbondenheid met Christus in woord en daad;
mij in dienst te stellen van zieken en gehandicapten en van hen die in enig opzicht medische verzorging of andere hulp behoeven;
steun te verlenen en samen te werken met anderen ter voorkoming of leniging van menselijk leed;
mij in te spannen voor de onderlinge saamhorigheid”.
Deze belofte heb ik vorig jaar in september mogen afleggen.
Mijn eigen overtuiging voor een rechtvaardig en menswaardig bestaan voor iedereen heb ik door deze belofte op een voor mij hele bijzondere manier kunnen en mogen bevestigen. Wat voor mij essentieel is, is dat de basis van de belofte misschien wel Christelijk is, maar de uitvoering ervan geen onderscheid maakt in geloof. De belofte beschrijft heel mooi hoe ik vanuit de verbondenheid met mijn geloof, zij die dat nodig hebben, kan en wil steunen zonder aanzien des persoons.
Helaas zie ik in deze regio dat religie een andere rol speelt in alles. Van de rechtvaardiging van geweld tot en met het verlenen van hulp aan uitverkorenen. Het beloofde land is er slechts voor hen die Joods of Christelijk zijn. Anderen worden niet getolereerd. Een christelijke organisatie ondersteunt sneller medechristenen dan moslims en voor islamitische organisaties geldt hetzelfde met betrekking tot moslims. Door het verlenen van ondersteuning aan medegelovigen in plaats van aan iedereen die het nodig heeft, wordt er een nog groter onderscheid binnen de samenleving gecreëerd. Waarom zou een watervoorziening van Christenen alleen voor medechristenen beschikbaar mogen zijn?! Het lijkt mij niet dat de hogere macht(en) het zo voor ogen hebben.
Juist in een wereld waarin de meeste conflicten ontstaan door geloof zouden de gelovigen stil moeten staan bij hoe ze die beweging kunnen tegengaan. Alle belangrijke wereldreligies zijn gebaseerd op basis principes, zuilen of geboden. Een simpele analyse van die beginselen, laat zien dat ze allen naastenliefde prediken en geweld verwerpen. Dat dit vervolgens louter betrekking heeft op eigen medegelovigen, is in mijn ogen een verkeerde belijding van je geloof. Het voeren van oorlog én het bieden van selectieve hulp zou nooit aan een godsdienst verbonden mogen worden.
Gedurende mijn gehele verblijf hier ben ik te vaak getuige (geweest) van dit religieuze onderscheid en dat voelt echt heel verkeerd. Ieder slachtoffer van welke onrechtvaardige, gewelddadige of onderscheidende behandeling dan ook, is namelijk gelijk. Ze verliezen allen hetzelfde aardse bestaan, laten het zelfde bloed, hebben dezelfde angsten of voelen gelijkwaardige gemissen of verliezen. De angst dat je met hulp aan het verkeerde geloof, een Jihad sponsort kan je makkelijk weghalen zo lang je maar vragen blijft stellen en niet alleen maar geeft maar betrokken blijft. Begrijpen wat en wie je helpt is een eerste stap.
Ondertussen is er net in Barcelona een auto op een groep voetgangers ingereden en sluimert er iets radicaals door de Verenigde Staten. Van de VS weten we dat extreme haat onder andere tegen Joden ten grondslag lag. Oh wat hoop ik nu dat het incident in Barcelona een ongeluk was en geen haat tegenover anders gelovigen…..
Het is vast ijdele hoop. Maar, hoop heeft nog nooit een traangasbom doen ontploffen of een aanslag veroorzaakt. Toch?
