Een jaar na mijn verblijf in Palestina ben ik weer terug. Terug om af te maken wat de vorige keer niet helemaal is gelukt. Maar zeker ook terug om mijn dierbare vrienden te zien én om mijn lieve broer te laten zien welke plek mijn leven een totaal andere dimensie heeft gegeven.  Het is bizar om te ervaren en voelen dat het zo vertrouwd is om hier te zijn. Ik merk dat ik mezelf direct tot de orde roep. Vorig jaar schreef ik nog dat het gevaar loert dat je gewend raakt aan absurde situaties als je er wat langer in verkeert. Ik schreef ook, dat het belangrijk is om…

Op weg naar een hele bijzondere bestemming, zit ik in een vliegtuig met turbulentie die doet denken aan een tocht over een Libanese hobbelige weg in een gammel busje zonder rubber om de wielen.  Alsof het zo moet zijn, is juist deze vlucht, die mij via Londen terug zal brengen naar het land dat ik vorig jaar in een semi verdoofde staat verliet, turbulenter dan ik ooit heb meegemaakt.  Qua vliegen dan, want terwijl ik dit schrijf, besef ik mij hoeveel turbulentie ik het afgelopen jaar heb meegemaakt.  Het terugkomen vanuit een plek die ik me niet kan herinneren en wakker worden in een bed op de intensive care van…

Beleidsstukken, ellenlange zakelijk mails, scripties en essays heb ik jarenlang opgesteld en gezien als functionele documenten die iets konden of moesten bewerkstelligen. Over het algemeen wist ik wel dat mijn schrijfstijl de ontvanger informeerde op een niet al te droge manier, maar dat ik meer dan informerend kon schrijven en blijkbaar ook kan interesseren, is een ontdekking die ik afgelopen zomer heb gedaan. Dat dat schrijven mij daarnaast niet heel moeilijk afgaat is fijn maar dat het lezers ook nog eens boeit is iets dat niet alleen die lezers maar vooral mijzelf enorm heeft verrast. Dat mijn lezers vooral mijn familie en vrienden zijn, maakt het allicht een behoorlijk open…

“Ik beloof op mijn woord van eer en naar beste vermogen: te leven vanuit mijn verbondenheid met Christus in woord en daad; mij in dienst te stellen van zieken en gehandicapten en van hen die in enig opzicht medische verzorging of andere hulp behoeven; steun te verlenen en samen te werken met anderen ter voorkoming of leniging van menselijk leed; mij in te spannen voor de onderlinge saamhorigheid”. Deze belofte heb ik vorig jaar in september mogen afleggen. Mijn eigen overtuiging voor een rechtvaardig en menswaardig bestaan voor iedereen heb ik door deze belofte op een voor mij hele bijzondere manier kunnen en mogen bevestigen. Wat voor mij essentieel is,…

Vannacht nét voor ik mijn oordopjes in mijn oren wilde wurmen, hoorde ik het: een knal. Zo een waarvan je, zonder het ooit eerder gehoord te hebben, zeker weet: dit was geen vuurwerk noch klapband, dit was een schot. In Bethlehem zijn er drie vluchtelingen kampen. De grootste is Dheisheh, daarna Ayda gevolgd door Beit Jibrin. Wetend dat men in de kampen ‘s nachts bijna dagelijks door invallen wordt opgeschrikt, vermoed ik dat die knal afkomstig was uit een van de kampen bij mij in de buurt. Kan ik mijn vermoeden bevestigen met een link naar een nieuwssite? Natuurlijk niet, schieten is hier geen nieuws. Toen ik navraag deed bij…

Gisteren avond en nacht was het rustig in het kamp. De mannen hebben tot een uur of één kaartjes gelegd en gepassioneerd met elkaar over het leven gefilosofeerd.  Iedereen heeft de kans gekregen om te slapen en de meesten werden pas rond een uur of zeven ruw gewekt door een graafmachine die in verband met rioolwerkzaamheden het asfalt aan het openbreken was. Geen soldaten dus vannacht. Hoe ik dat weet? Ik heb vannacht in het kamp geslapen. Er is binnen het kamp een guesthouse waar iedere geïnteresseerde mag logeren om iets meer te begrijpen van het leven in een vluchtelingenkamp. Om de activiteiten van Ibdaa echt te ervaren én vanuit…

Precies ja, zou vertrekken. Nadat ik eindelijk had uitgevogeld hoe ik drie grenzen zou kunnen passeren, zodat ik een visum voor Jordanië zou kunnen verkrijgen, heb ik toch besloten om niet te gaan. Het voelt laf maar ook goed. Ik leg mezelf de beperking op om niet meer grenzen te passeren dan nodig. De reis van zeven uur, die slechts 100 km beslaat, maar vooral formele stappen bevat die tijd kosten, was een drempel die ik met lichte tegenzin wilde nemen. Maar het risico lopen dat ik misschien niet zou kunnen retourneren in verband met het verlopen of ongeldig verklaren van mijn visum hier, wil ik gewoon niet nemen. Dat…

Het is weekend, ik neem de gelegenheid om een langere blog te schrijven om iets meer achtergrond over de vluchtelingen hier te geven. Onder andere naar aanleiding van vragen die ik hierover kreeg De lengte van de blog is tekenend voor de complexiteit van de materie. Toen ik M. eerder dit jaar tijdens een conferentie in Parijs leerde kennen, hoorde ik voor het eerst hoe moeilijk het is voor een Palestijn, om buiten de grenzen van zijn eigen land te reizen. Het verhaal dat M.mij vertelde over hoe hij vanuit Palestina drie grenzen moet passeren om vanuit Jordanië te kunnen reizen, omdat vliegen vanaf Tel Aviv überhaupt verboden is, vond…

Op de achtergrond zijn mijn huisgenoten druk aan het bidden. Waar mijn geloof mij in eerste instantie richting Bethlehem heeft gestuurd, voel ik steeds meer dat ik hier niet ben omdat ik katholiek ben maar doordat ik katholiek ben. Zonder mijn katholieke opvoeding en vorming zou ik waarschijnlijk niet snel hebben gedacht aan een reis als deze naar het Heilige land. De basis van mijn geloof ligt hier, niet alleen in de geboorte, het leven en de verijzenis van Jezus. Juist de normen en waarden die mij zo aan het hart liggen, komen van mijn opvoeding en hiervandaan. Dat hier inzetten, is een gift die me nederig, dankbaar en bij…

Aan de andere kant van de muur, in Jeruzalem is het feest! En niet alleen in Jeruzalem wordt gevierd dat de onrechtmatige veiligheidsmaatregelen die er waren aangebracht bij de Al-Asqa moskee zijn verwijderd, wereldwijd haalt men opgelucht adem.  Aan de andere kant zijn er twee partijen nog zoekend naar een juiste reactie op deze recente ontwikkelingen merk ik. 77% van de Israëli’s staat niet achter de beslissing om toe te geven aan de protesten, wat heel begrijpelijk is. Want het plaatsen van de poortjes had natuurlijk te maken met de angst die zij hebben. Ook kan ik me zo voorstellen dat het voelt als gezichtsverlies, er wordt in hun ogen…

Vrijheid kent vele vormen. Een paar jaar geleden organiseerde ik met vrienden een internationaal kamp met als thema “friendship in freedom”. Vriendschap in vrijheid, zoiets simpels en wezenlijks dat je er eigenlijk nooit bij stilstaat hoeveel die vriendschap waard is. In die tijd maakte ik natuurlijk het onderscheid tussen vrij en niet vrij zijn in relatie tot oorlog en vrede maar zeker ook met betrekking tot handicaps die je beperken in je doen en laten. We waren en zijn zo trots dat dat thema mensen verbond voorbij nationaliteit of handicap en echte vriendschappen heeft gebracht zonder beperkingen. Dat ik me nu, drie jaar later, pas ga beseffen dat vrijheid nog…

Terwijl ik op de bank ga zitten om een update te schrijven, loopt er voor de deur een jonge knul met een Palestijnse vlag en verderop worden er brandjes aangestoken maar ook zijn de overburen vol passie hun auto aan het schoonmaken en uitzuigen. Wederom protesten omdat er nog geen verandering  is in de recent ontstane situatie. Misschien ook om op een bepaalde manier extra aandacht te krijgen nu de Veiligheidsraad morgen een extra vergadering heeft ingelast om de ontwikkelingen hier te bespreken. De dagelijkse confrontatie met de omstandigheden waarin de mensen hier verkeren en het onmetelijk grote contrast met mijn leven blijft iedere keer weer diepe indruk op me…