Trendgevoelig typje?
Ondanks dat ik normaal gezien behoorlijk blij wordt van mijn klerenkast thuis, leverde mijn garderobe me tijdens de voorbereiding van mijn reis al heel wat hoofdbrekens op. Bij reizen naar Arabische landen moet je er voor zorgen dat je je respect naar de cultuur toont in geklede kleding. Schouders en bovenbenen moeten bedekt zijn.
Bedekte schouders ok, maar een hele stapel rokken tot over mijn knie?
Laat ik daar met mijn lange benen nou net niet een hele voorraad van in de kast hebben liggen. En alleen maar broeken in de hitte, was ook niet mijn lievelingsoplossing om aan de dresscode te voldoen. Mooi excuus om te gaan shoppen zou je zeggen! Dat heb ik minimaal gedaan, want ergens voelde het in Amsterdam al een beetje vreemd om met een hele nieuwe garderobe naar Bethlehem te gaan, wetende dat een nieuwe spijkerbroek hier voor velen een investering is.
In mijn naïviteit heb ik toch ook nog wat korte broeken ingepakt, ervan uitgaand dat ik me tussen de vele toeristen prima kan bewegen in een degelijke short. Nu zijn er dus; één: geen toeristen waartussen ik me kan verschuilen en twee: ik val me hier een partijtje op met mijn lengte en blonde haren, dat ik moet uitblinken in soberheid qua kleding. Eindelijk een uitdaging voor mij, in plaats van andersom!
I., de vrouw van M., vertelde me eerder al, dat je hier een soort van “derde oog” ontwikkeld die zich constant bewust is van hoe je erbij loopt als vrouw. Net zoals thuis, leg ik ook hier ’s avonds mijn kleren voor de volgende dag klaar. Thuis vraag ik me dan af wie ik waarom ga ontmoeten en pas daar mijn kleding op aan. Voor onderhandelingen in het ziekenhuis was een jurk met hoge hakken een manier om de onderhandeling “aan te kleden” en een kleine voorsprong te creëren in het gesprek. Hier echter, bedenk ik me hoe ik zo min mogelijk opval door mijn kleding maar toch op een subtiele manier mijn eigen identiteit kan laten zien. Wanneer ik vervolgens mijn eerste stappen buiten de deur zet, gaat dat derde oog scannen om te zien of ik niet teveel opval en er niet nog meer naar me gegluurd wordt dan normaal. Want hoe je het ook wendt of keert, ik ben toch echt anders dan de rest.
Terwijl ik af en toe blader door mijn meegenomen Marie Claire en Elle, kan ik het niet laten om de plaatjes te vergelijken met de mode hier. De vrouwen hier zien er over het algemeen prachtig uit. Ze blinken uit in kleurrijke combinaties en weten zich zo elegant te kleden, daar kan geen catwalk tegenop. Mooie lange jurken, opgesierd met schitterende riemen en bijpassende hajibs (hoofddoeken) en dan, die indringende ogen omlijnd met kohl en een huid die geen druppel foundation nodig heeft. De geboren smaak en natuurlijke schoonheid maakt een tikkeltje jaloers. Ik denk dat ik hier vooral kan leren hoe tijdloos mooie kleding kan zijn, hoewel men hier natuurlijk ook hartstikke meegaat met de mode met behoud van cultuur. Niet dat wij meer in Hollandse Klederdracht over straat zouden moeten lopen, maar een beetje meer trots op onze eigen cultuur en dat laten zien in onze kleding zou niet gek zijn. Ik ga straks eens filosoferen over hoe dat er dan uit zou kunnen zien, zonder uit te komen bij jurken met een Delfts Blauwe print of schoenen geïnspireerd op klompen….
Het resultaat van het dagelijkse overleg dat ik met mijn derde oog voer, heb ik overigens als een prachtige fotoreportage toegevoegd. Het voelt iedere keer weer alsof ik uit de tovertunnel van Henny Huisman stap wanneer de liftdeuren opengaan.
Uw sobere fashion analist sluit af in een grijze hobbezak maar mét feestelijke oorbellen!
Salam!
