Watertanks
Gisteren was ik weer even in Jeruzalem.
Zodra je de grens over gaat, zie je aan alles dat je in een andere omgeving bent. Een land waarin basis voorzieningen overal aanwezig zijn, waardoor de straten er opgeruimder en georganiseerder ogen. Wat ook direct opvalt, is dat er óp de huizen geen watertanks staan. Hier in de West Bank zie je overal op de daken watertanks waarin de bewoners water opslaan voor de momenten dat de watertoevoer uit de kranen is geblokkeerd. Water is er genoeg, alleen controle over de hoofdkraan ontbreekt.
Het beheersen van de watertoevoer dient een mij nog onbekend doel. De tegenreactie op de dichte kranen, is een creatieve oplossing in de vorm van watertanks die zodra de kranen opengaan worden gevuld. Het blijkt een doorn in het oog. Zo garanderen ze namelijk dat er water is op de momenten dat de hoofdkraan dicht is. Op momenten van demonstraties of andere momenten zijn, naast de demonstranten zelf, de watertanks dankbare doelwitten. Een lekke tank betekent namelijk niet alleen minder water, maar ook het vernietigen van een behoorlijke investering. De tanks zijn heel kostbaar.
Er zijn sinds kort nieuwe tanks die in plaats van staal van een soort plastic zijn. Stuk goedkoper in aanschaf en een stuk makkelijker te repareren wanneer er schade door, bijvoorbeeld een kogel, aan de tank ontstaat. Het zal niet lang meer duren voordat ook hier weer een ingenieuze tactiek op wordt losgelaten om ook deze tanks te gronde te richten.
Het lijkt om de een of andere manier op een kat en muis spel. Als je iemand echt wil dwarszitten ontneem je ze iets essentieels. Als degene van wie je dat essentiële ontneemt op creatieve wijze jouw maatregel omzeilt, wat doe je dan? Je zet door? En wat als ze zich zelfs daardoor niet laten kennen? Geef je op of pak je door?
Onbegrijpelijk voor ons. Wij zullen naar de gemeente, rechter, ombudsman, Radar of de Rijdende Rechter stappen zodra we in een dergelijke situatie met een vervelende buurman terecht zijn gekomen. Hier lost men zijn problemen zelf op. Er zijn geen instanties die zich echt met een oplossing bemoeien. Genoeg mensen die meebetalen aan de watertanks. Ook genoeg die de tegenmaatregelen financieren.
Hier in de West Bank is de tactiek om water, elektriciteit én import te beheersen aan de orde van de dag. Schrijnend, maar toch vindt men zijn manieren om ermee om te gaan. In de Gazastrook is het nog erger. Daar komt niets anders naar binnen dan ellende. Waar het leven hier nog enigszins zijn gangetje kan gaan, is er daar geen sprake van een draaglijk leven. Watertoevoer is er überhaupt niet en dat wat er binnen de grenzen van de strook aan eerste levensbehoeften aanwezig is, is van zo een barre kwaliteit dat de inwoners een stap voorbij overleven zijn. Ik ben bang dat die stap dichtbij radicaliseren komt…..wie of wat de oorzaak van de bizarre situatie daar is, is niemand duidelijk. Wat voor iedereen wel duidelijk zou moeten zijn, is dat het moedwillig afschermen van enige bevolking waar dan ook, groter is dan een misdaad tegen de menselijkheid.
Dat ik hier niet in het paradijs ben, wist ik. Dat het erger kon, vermoedde ik. Dat het zo dichtbij is en ik er echt niets aan kan doen, zonder mijn eigen leven te riskeren, is iets waar ik waarschijnlijk mee moet leren leven. Je kan per slot van rekening niet alle ellende van de wereld op je schouders nemen. Er je ogen en oren voor open houden is het minste wat je kan doen. Dat én mensen blijven wijzen op de verschillen die er zijn. De eerste stap is, constant bewustzijn van je eigen geluk en vrijheid. Zelfs als alles tegen lijkt te zitten en er geen licht aan het einde van de tunnel is, bedenk je dan niet: “het kan altijd erger”, daar heeft niemand wat aan. Het biedt ook geen troost. Focus je juist in die gewone en gelukkige momenten op dat wat je wel hebt en koester dat. Misschien dat we ons dan wel iets meer kunnen richten op verlichting voor anderen?
