“We verloren zelfs de hoop om te sterven”
Het is een uitspraak die Shireen deed in de documentaire “oog in oog met IS” van Stacey Dooley. Shireen is een jonge Jezedi vrouw uit Irak die twee jaar lang als seksslaaf door een IS strijder werd vastgehouden. De verhalen die ze vertelt zijn te afgrijselijk om op te schrijven. Ondanks alle kracht die zij, afgezien van alle ellende uitstraalde, kon ik niets anders dan huilend naar de tv kijken…..
Huil je wel eens als je tv kijkt?
En dan niet om een film die je raakt tot in hart of een bizarre ontknoping van een belangrijke wedstrijd.
Nee, huilen omdat je iets ziet wat je gewoon niet kan begrijpen. Dat bij dat wat je ziet alleen tranen het antwoord bieden op de emotie die de beelden bij je teweegbrengen. Omdat de beelden je voorbij angst, verbazing of woede brengen. Omdat machteloosheid een understatement is…..
Huilen om verschrikkelijke feitelijkheden is voor mij een soort Pavlov reactie. En wat ik daar het allerergst aan vind, is dat ik mezelf op die momenten niet eens in de spiegel zou kunnen aankijken. Want wat maken mijn tranen nu voor een verschil? Geen enkele traan van mij zal het verschil maken.
Toch kan ik het niet stoppen.
Na de tranen, vind ik mijn houvast in hoop. Hoop en vertrouwen dat de mensheid uiteindelijk de diepste en donkerste ellende overleeft. Vertrouwen doordat ik zie hoe sterk de mens kan zijn en hoe veerkrachtig ze de moed vinden om door te gaan. Door te gaan om het leven weer op te pakken en verder te zoeken naar geluk.
Vaak heb ik me afgevraagd waarom mensen in helse situaties zich voortplanten. Even vaak bedenk ik mij dan, dat dat niet aan mij is om dat überhaupt te bedenken. Want op geen enkele manier kan ik mij indenken hoe het overleven van de ergste wreedheden moet voelen.
Ik neem mij voor om die voortplanting vanaf nu te zien als het beste antwoord op ellende. Ieder nieuw wezen heeft de mogelijkheid om de geschiedenis zich niet te laten herhalen. Om het nieuwe leven de kans te geven om een beter leven te krijgen dan de voorgaande generatie(s). Omdat dat liefde is: hoop en vertrouwen voortplanten zodat de mensheid iedere keer weer kan bewijzen dat het ook anders kan.
Misschien, heel misschien komt er ooit een dag, dat er een generatie is die niet huilend naar de tv hoeft te kijken van onmacht, maar van geluk. Dat er een dag komt waarop slachtoffers van bruut leven niet meer hoeven zeggen dat ze zelfs de hoop om te sterven waren verloren. Omdat die slachtoffers er niet meer zullen zijn, doordat voormalige slachtoffers de moed hebben gevonden om zich voort te planten.
Dat die hoop ijdel is, zou best wel eens kunnen. Maar, toegeven aan de donkerste kant van onze soort, zou een overgave zijn die geen enkele slechterik verdient.
