Zoeken

In mijn zoektocht naar het ontstaan van de situatie hier, kom ik meer en meer tot de conclusie dat eigenlijk niemand meer weet waar en hoe het echt is tot dit punt is gekomen. Laat staan dat men de oorzaak van het conflict begrijpt. Er zijn zoveel verschillende lezingen dat het me regelmatig duizelt. Iedere persoon met wie je waar ook ter wereld over de situatie spreekt, heeft een ander idee over wat er speelt. De angst die ik eerder beschreef is,  ben ik bang, een grote oorzaak van de verschillende versies die er zijn. Daarnaast zijn trots, een gebrek aan informatie en woede andere bronnen van verwarring.

Allereerst angst.
Angst is een behoorlijk containerbegrip in het licht van dit verslag. Want voor wie men bang is, is eigenlijk onduidelijk. Bang voor religie en extremisme? Bang voor de bezetter? Bang om dat wat je dierbaar is te verliezen? Bang dat je geen gevolg geeft aan dat wat je voorvaderen hebben bevochten en de gruwelen die ze daarvoor hebben moeten doorstaan? Bang voor de mening van anderen. Bang om je eigen mening te geven omdat je niet weet wat voor een impact dat op je eigen leven zal hebben. Zullen er restricties aan je worden opgelegd? Zal je vrienden kwijtraken? Over het algemeen is men bang voor het onbekende en dat levert lijden op. En lijdt men niet het meest van het lijden dat men vreest?

Dan is er trots.
Trots op eigen cultuur, geloof, land, idealen en meer. Een synoniem voor trots is hoogmoed, en komt die niet zelden voor de val? Wanneer de wereld op een bepaalde manier naar je kijkt, zal je er veel aan doen om dat beeld te bevestigen of ontkrachten. Zo zorgen wij er voor dat onze klompen, kaas, tulpen en molens, kenmerken zijn waarmee anderen ons identificeren. Het constant worden geassocieerd met de Wallen en ons drugsbeleid, is niet iets waar de gemiddelde Nederlander trots op is. Dus nemen we stroopwafels mee op reizen en geen spacecake. Hoe extremer men over je denkt, hoe trotser je zal zijn op je afkomst en hoe meer je er over zal vertellen. De trots op de achtergrond van beide partijen hier, maakt dat het moeilijk is om nu echt te weten wat waarvandaan komt. Is het jouw beloofde land of het door jouw familie opgebouwde land?

Gebrek aan informatie is een andere oorzaak van het onbegrijpelijk maken van de situatie hier. Gebrek is eigenlijk verkeerd, want er is in feite een overvloed aan informatie. De vraag is alleen, hoe juist en neutraal is dat wat we lezen? Zal mijn verslag over hoe er bij mij thuis is ingebroken niet heel anders zijn dan dat van de inbrekers die misschien wel niet anders konden, omdat ze geen idee hebben hoe ze anders voor hun gezinnen kunnen zorgen? Omdat ze worden dwarsgezeten door systemen? Omdat ze nooit geleerd hebben dat het ook anders kan? En als je ervan overtuigd bent dat je gelijk hebt, onderbouw je je verhaal natuurlijk alleen maar met feiten en getuigen die dat bevestigen. Ik heb op mijn cv ook niet een van mijn minder goede vrienden als referentie opgenomen.

Als laatste woede.
Als niemand je meer begrijpt en je ervan overtuigd bent dat je je idealen hard moet maken, is woede een logische emotie. Ik herinner mij de zondagavond discussies aan onze keukentafel, waarbij het soms makkelijker was om je stem te verheffen of met de vuist op tafel te slaan, in plaats van geduldig op je beurt wachten om je punt te maken. Dat woede hier een grote rol speelt lijkt me evident. Dat woede regelmatig doorslaat in zinloos disproportioneel geweld of bizarre maatregelen, blijkt helaas een teken van het verliezen van controle over die woede.

Wat ik met de beschrijving van bovenstaande emoties probeer duidelijk te maken is, dat de complexiteit van het ontstaan van de situatie hier zo hoog is, dat ik bang ben dat er, zo lang er geen begrijpelijke, neutrale landkaart van de situatie is, waar iedereen achter staat, een roadmap/route naar vrede onmogelijk is. En dat geldt niet alleen voor de situatie hier. Dat is van toepassing op alle complexe situaties op onze aarde. Van wrijving binnen de familiesfeer en bonje binnen bedrijven, tot en met conflicten op een schaal waardoor het levens van velen verwoest over de hele wereld. Denk aan de onderdrukking en dreiging in en rond Noord-Korea. De schrijnende situatie in Syrië, Irak en Sudan. De helse leefomstandigheden in Kenia, en dan Nairobi in het bijzonder, en zoveel meer onbekende misère.

0

0