Morgen zou ik naar Jordanië vertrekken
Precies ja, zou vertrekken.
Nadat ik eindelijk had uitgevogeld hoe ik drie grenzen zou kunnen passeren, zodat ik een visum voor Jordanië zou kunnen verkrijgen, heb ik toch besloten om niet te gaan. Het voelt laf maar ook goed. Ik leg mezelf de beperking op om niet meer grenzen te passeren dan nodig. De reis van zeven uur, die slechts 100 km beslaat, maar vooral formele stappen bevat die tijd kosten, was een drempel die ik met lichte tegenzin wilde nemen. Maar het risico lopen dat ik misschien niet zou kunnen retourneren in verband met het verlopen of ongeldig verklaren van mijn visum hier, wil ik gewoon niet nemen. Dat zou immers betekenen dat ik vanuit daar terug zou moeten vliegen naar Nederland, en laat dat nou net zijn waar ik begin augustus niet over na wil denken. Wederom een reality check, wat boffen wij met ons vrije verkeer van mensen (in ieder geval tot maart 2019) binnen de EU.
Als je hier informatie wilt vinden over hoe je van A naar B kan reizen, is de eerste uitdaging, de route zelf. Eerder heb ik geschreven over de plattegronden die verre van accuraat zijn. Voor iemand met het richtingsgevoel van een goudvis (ik), die de weg in zijn eigen vissenkom kan kwijtraken, zijn Google maps en TomTom bijzonder welkome kompassen die me op weg helpen. Hier echter, heeft men het niet over de weg maar over de bestemming (mooie metafoor?!). Iedereen weet over het algemeen feilloos hoe ze ergens moeten komen omdat ze de omgeving, en dan met name de gebouwen, op hun duimpje kennen. Ik begin ondertussen ook meer algemeen bekende gebouwen te kennen en weet zo mijn weg te vinden. Zo is de Bank of Palestine mijn bestemming als ik naar huis wil. Ik vraag me wel eens af of al die taxichauffeurs denken dat ik een ontzettende rijke tante ben omdat ik me iedere keer bij de bank laat afzetten. Dit systeem is eigenlijk perfect voor mij, omdat ik iemand ben die de weg het liefst uitlegt en onthoud aan de hand van winkelnamen (bij de Kruidvat linksaf, na de Albert Heijn rechts en zodra je dat schattige boetiekje met hele leuke jurkjes in de etalage ziet, ben je er bijna etc.).
Ondertussen heeft de baas gehoord dat zijn zoon in de buurt van Tel Aviv zit. Over een maand of wat zullen ze meer duidelijkheid krijgen over de duur van zijn verblijf daar. Mijn baas kan zijn zoon zeker niet opzoeken in verband met beperkingen die hem zijn opgelegd. Als het goed is, kan zijn vrouw haar zoon wel opzoeken, mits ze de juiste permits kan verkrijgen en ook pas over een maand.
Ik merk dat jullie behoorlijk onder de indruk zijn van mijn bericht over de arrestatie en voel me daarin enerzijds gesteund maar merk ook bij mezelf dat ik stiekem al een beetje begin te wennen aan de onvoorspelbaarheid en gevaren die hier zo bij het leven horen. Heel veel dank voor jullie verwarmende berichten, ze doen mij maar zeker ook de baas heel goed!! Jullie reacties zijn voor mij heel relativerend en blijven me wijzen op de absurditeit, verbazing en machteloosheid die ik moet blijven voelen. Wennen aan dit mag niet, nooit. Want als ik al wen, dan doen zij dat al helemaal en zorgt gewenning misschien ook voor minder energie ten aanzien van het zoeken naar oplossingen? Ik zie het als mijn plicht om de verhalen vanuit hier naar buiten te brengen maar dankzij jullie voel ik ook de verantwoordelijkheid om de spiegel aan deze kant ook goed aan de mensen voor te houden.
Vanavond heb ik gegeten met M., een jonge twintiger die vanaf september drie maanden in Amsterdam gaat studeren. Het is grappig om te voelen dat zijn onbekendheid met ons land een piepklein beetje te vergelijken is met mijn kennis over zijn land voordat ik vertrok. Een groot verschil is, denk ik, dat hij bij aankomst en gedurende zijn verblijf hopelijk minder heftige berichten naar zijn geliefden hoeft te sturen dan ik.
Ondanks dat Jordanië niet doorgaat, was het een goeie dag. Ik heb weer veel geleerd en de contacten met de mensen hier worden steeds hechter. Nog een maand voor mij om me verder te verdiepen in het leven hier!!
