Schrijven
Beleidsstukken, ellenlange zakelijk mails, scripties en essays heb ik jarenlang opgesteld en gezien als functionele documenten die iets konden of moesten bewerkstelligen. Over het algemeen wist ik wel dat mijn schrijfstijl de ontvanger informeerde op een niet al te droge manier, maar dat ik meer dan informerend kon schrijven en blijkbaar ook kan interesseren, is een ontdekking die ik afgelopen zomer heb gedaan. Dat dat schrijven mij daarnaast niet heel moeilijk afgaat is fijn maar dat het lezers ook nog eens boeit is iets dat niet alleen die lezers maar vooral mijzelf enorm heeft verrast. Dat mijn lezers vooral mijn familie en vrienden zijn, maakt het allicht een behoorlijk open deur dat zij genieten van mijn verbale diarree op een scherm. Deze mensen kennen mij en voelen wellicht een zekere verplichting om dat wat ik opschrijf te lezen. Met het starten van deze blog spring ik in het diepe. Die nieuwe wereld vol onbekenden die vanaf nu kunnen meelezen wat er in mijn hoofd omgaat is spannend en nieuw. Het maakt me nieuwsgierig naar wat er kan gaan gebeuren.
Op dit moment is de aanleiding om verder te gaan met schrijven geen intrigerend verblijf in een gespannen deel van de wereld. Nee, op dit moment wil ik schrijven om te blijven. Te blijven focussen op dat wat me intrigeert, interesseert, wakker houdt en meer. Te blijven zien wat mij energie geeft in een periode waarin energie minder vanzelfsprekend is dan het was. Te blijven aantonen dat wij als mensheid raar zijn en alle mogelijkheden hebben om die vreemdheid om te zetten in mooie dingen. En boven alles, het blijven stellen van vragen over zaken die zijn zoals ze zijn, maar waar geen snars van klopt omdat we er anderen mee tekort doen.
Het lezen van mijn stukjes moet altijd vrijwillig gebeuren. Niemand mag zich verplicht voelen om op deze pagina te zijn. Het enige dat ik hoop, is dat, als je dan toch meeleest, ik je heel misschien even iets anders kan laten kijken naar dat waar ik over schrijf en mogelijkerwijs kan ik de scherpe randjes van heikele kwesties halen en handvatten bieden om onbegrijpelijke dingen vanuit een ander perspectief te bekijken.
Als laatste zie ik dit als een document voor mezelf. Een document waarmee ik een reis vastleg die op de landkaart niet ver lijkt, maar voor mij als mens mijlenver is: het opstaan na de cyanide val.
