Parels
Soms, heel soms, krijgt een mens de kans om het leven te leiden zoals het zou moeten zijn. Eigenlijk niet per se leiden zoals het zou moeten zijn, maar zien zoals het zou moeten zijn. Ik ben zo een gelukspoeper die dat haar hele leven al leeft zoals het zou moeten, ik zie dat echter pas sinds een paar maanden. Maanden die dat leven niet hebben veranderd maar die mij hebben doen inzien dat mijn leven bestaat uit parels. Parels van geluk. Geluk dat mij is aangereikt door de vele mensen die ik heb mogen ontmoeten in mijn leven. Beginnend bij de bron, mijn gezin en steeds meer ook, andere mensen die op wonderbaarlijke wijze op mijn pad zijn gekomen.
Zo is daar dus in allereerste zijn mijn gezin. Mijn ouders, zus en broertje die het fundament zijn van mijn bestaan. Zij hebben mij mede gevormd tot iemand die kan zien hoe en waar die parels zijn.
Om iets meer te begrijpen wie ik ben, moet je dat fundament ook een beetje kennen. In chronologische volgorde eerst mijn vader. Mijn vader, papperlief, vader, Toontje, papa, hè pap en de andere vele namen die wij hem hebben gegeven. Een man die vanuit zijn diepste vezels de kracht heeft om in alles het positieve te zien. Hij is realistisch over dat wat hij liever anders zou willen zien en soms zelfs bikkelhard wanneer het aankomt op een schending van die ideale wereld. Zijn humor, bizarre intelligentie, integerheid en boven alles onmeetbare liefde voor mijn moeder, hebben mij geleerd om altijd uit te gaan van het goede in de mens maar ook kritisch te zijn jegens dat wat intuïtief niet lijkt te kloppen.
Mijn moeder, de bron en het baken van ons gezin. De vrouw die ik mama, Mammerlief, Mannee, Manneetje, Meemee en vele andere namen heb gegeven. Zij die er altijd was en is. Zij die pijnlijk eerlijk kan zijn maar boven alles haar beschermende vleugels om haar kinderen heen zal slaan. Zij die mij heeft geleerd vrouw te zijn én dankbaar te zijn voor alles wat het leven je biedt. Die ouders, die hebben mij mijn liefste andere gegeven: mijn zus en broertje.
Een zus die is zoals een zus zou moeten zijn. Een die je de dingen leert waar je ouders geen weet van hebben. Je laat voelen of je grappen wel degelijk grappig zijn. Je stiekeme playbackshows voor de spiegel abrupt onderbreekt en daarmee duidelijk maakt dat een gedroomde carrière op het podium van Henny huisman minder haalbaar is dan je dacht. Een zus die je een nichtje een een neefje schenkt waardoor je voelt dat liefde inderdaad deelbaar is.
En dan dat kleine broertje. Klein omdat ik gelukkig nog steeds iets langer ben dan hij is. De man die ondanks het hebben van twee zussen, behoorlijk goed zijn mannetje heeft gestaan. Maar ook dankzij die zussen misschien wel de liefste gentleman ter wereld is. Hij zou me juist wel blijven aanmoedigen die Tovertunnel van Henny huisman in te duiken. Hij droomt en fantaseert maar staat altijd klaar voor zijn semi zelfstandige zus. Doordat ik oud genoeg was om me zijn geboorte te kunnen herinneren, ook wel het mooiste cadeau ooit.
Vier mensen die er altijd voor me zijn geweest. Hoe heftig het leven ook was en hoe oneerlijk ook. Zij zijn en waren er altijd voor me en dankzij hen, heeft mijn leven de mooiste glans gekregen die het zou kunnen hebben.
De glans en glitters die er door anderen aan zijn toegevoegd hadden niet kunnen bestaan zonder mijn gezin, mijn baken.
