Het kostbaarste bezit
Vannacht is de zoon van mijn baas gearresteerd en meegenomen naar een onbekende bestemming, waarschijnlijk een gevangenis. Om 04:00 kwam er een grote legermacht in het kamp en zijn er twee jonge mannen meegenomen, waaronder dus de zoon van de baas. De reden waarom hij is meegenomen is me niet geheel duidelijk, maar dat het iets te maken heeft met deelname aan demonstraties, lijkt een verklaring.
Als jurist maar zeker ook als mens, is het evenredigheids- of proportionaliteitsbeginsel een basis principe voor mij. Een straf moet altijd gelijk zijn, of in verhouding staan tot de begane overtreding. Dat dit hier, naar mijn idee niet van toepassing is, doet me pijn en raakt me tot in mijn ziel. Misschien dat ik met een gerede onderbouwing of een arrestatiebevel een hele andere mening zou krijgen. Maar de kans om die onder ogen te krijgen, lijkt onmogelijk, want het recht op een eerlijk proces lijkt hier in geen velden of wegen te bekennen….. Dat de baas me vorige week vertelde over hoe hij ‘s nachts geen oog dicht doet, bang dat zijn zoon eerdaags aan de beurt zou zijn, en er in zekere zin dus op voorbereid was, maakt de schok en woede hier niet minder erg.
De dagelijkse angst die ouders hier hebben om hun kind (vooral zonen, want jonge mannen lijken een waardevol target) kwijt te raken naar een van de vele gevangenissen hier of erger als martelaar is voelbaar in alles. Dat die ouders, hun zonen niet in bescherming nemen door ze te verbieden om te demonstreren, is voor ons onbegrijpelijk. Maar als je zo in je vrijheid wordt beperkt en er niemand naar je luistert, moet je op een manier om aandacht vragen. Dat dit het (tijdelijke) verlies van een kind tot gevolg heeft, is een last die ze (denk ik) lijken te moeten dragen. Het martelaarschap rijkt hier tot in de hele naaste omgeving van de jonge mannen. De gezinnen van de gevangenen en martelaren zijn net zo slachtoffer als de jonge mannen zelf. Want, hoe graag de vaders de plek van hun zonen zouden willen innemen, het zou de situatie niet veranderen. Het martelen, moedwillig op belangrijke ledematen schieten, gevangen houden en moorden, zou niet stoppen.
Dat men deze jonge mannen te grazen neemt, om de maatschappij te behoeden voor terrorisme, is in de basis begrijpelijk. Kijk naar hoe we in het Westen proberen om te gaan met IS strijders door ze in de gaten te houden en indien nodig op te sluiten. Dit echter nóóit zonder overtuigde verdenking, oneerlijk proces of uitoefening van geweld. Althans, dat hoop ik.
Bij terugkomst in mijn guesthouse, werd ik ongewenst met de universaliteit van het verdriet van ouders geconfronteerd. De Amerikaanse manager die hier voor een jaar als vrijwilliger de boel bestiert, had bericht van het thuisfront ontvangen dat het heel slecht ging met haar dochter en ze zo spoedig mogelijk terug naar de States moest. De wanhoop die ik vanochtend in de ogen van mijn baas zag, zag ik terug in de ogen van de manager. Hoe ongelijk mensen elkaar ook behandelen, in de basis zijn onze angsten, maar zeker ook ons geluk, gelijk. Als men zich iets meer bewust zou worden van die basis: de kostbaarheid van je naaste dierbaren, zou dat misschien een klein beetje verschil kunnen maken in hoe men elkaar bejegend en zou men wellicht op een menselijker manier met elkaar kunnen omgaan?
Alsof het zo moest zijn, mocht ik vandaag het Holy Family Hospital van de Orde van Malta bezoeken. De energie, aandacht en liefde die ze hier aan nieuw leven schenken, vanuit een basis die naastenliefde heet, door te zorgen en op te komen voor die dat zelf niet kunnen, is overal voelbaar. Wederom ben ik dankbaar, dankbaar dat ik vandaag, naast het verdriet ook het geluk van ouders heb mogen voelen. Het geluk van families en de onschuld van de jonggeborenen geeft hoop.
