Geloof en geweld in Bethlehem…..
Op de achtergrond zijn mijn huisgenoten druk aan het bidden.
Waar mijn geloof mij in eerste instantie richting Bethlehem heeft gestuurd, voel ik steeds meer dat ik hier niet ben omdat ik katholiek ben maar doordat ik katholiek ben. Zonder mijn katholieke opvoeding en vorming zou ik waarschijnlijk niet snel hebben gedacht aan een reis als deze naar het Heilige land. De basis van mijn geloof ligt hier, niet alleen in de geboorte, het leven en de verijzenis van Jezus. Juist de normen en waarden die mij zo aan het hart liggen, komen van mijn opvoeding en hiervandaan. Dat hier inzetten, is een gift die me nederig, dankbaar en bij vlagen verdrietig maakt. De behoefte die er hier is aan aandacht en naastenliefde is zo groot dat ik iedere dag dankbaar ben dat ik dat ik die giften mag en kan delen hoe klein dan ook.
Vanmiddag had ik het grote geluk om met mijn lieve vrienden Machteld en Ferdinand (die nu een jongeren pelgrimage begeleiden) te mogen lunchen in de omgeving van de Herdersvelden -precies, die velden waar de herdertjes bij nachte lagen-. Het was heerlijk om met ze bij te praten en kort onze ervaringen met elkaar te delen. Ook een dikke knuffel van dierbare vrienden in deze surreële omgeving was bijzonder fijn. Samen met de groep heb ik het indrukwekkende Lifegate project bezocht waar gehandicapte kinderen worden begeleid in het ontwikkelen van vaardigheden teneinde een baan te kunnen vinden. Na dit bezoek, is de groep teruggegaan naar Jeruzalem en ben ik (na een korte lift) teruggelopen naar mijn guesthouse.
Het begint ondertussen al te wennen, want het was voor de deur weer bal. Dat de vreugde van gisteren is omgeslagen in woede, was bijna te verwachten en kan misschien wel gelinkt worden aan de onbestemde gevoelens die er onderling heersen. Wat nu nieuw was, was dat ik deze keer voor het eerst zag en zo erg schrok van de macht die de Israëlische soldaten vertonen, dat ik de tranen echt niet kon tegenhouden. Want veilig vanachter mijn raam zag ik hoe een legerjeep een serieuze poging deed om in volle vaart op demonstranten in te rijden…….ik stond verstijfd van schrik op mijn plek en wist mezelf echt geen houding te geven. Het proberen in te rijden op de mensen, gevolgd door geweerschoten, traangas, vuur en veel rook. De jongen die voor mijn neus viel, niet kon opstaan en als de wiedeweerga door zijn vrienden op hun schouders naar een ambulance werd gedragen…….
Wanneer dit soort acties bij ons in Europa plaatsvinden hebben we daar een kwalificatie voor die ik vanuit hier niet aan mijn scherm durf toe te vertrouwen maar waar ze in Londen en Berlijn recente ervaringen mee hebben…..
De angst, wanhoop, gelatenheid maar ook de woede die je in de ogen van de demonstranten ziet. Je kan bijna niets anders dan op zo’n moment voor ze te bidden. Of men nu vindt dat dat helpt of niet. Er tussen gaan staan is de oplossing niet.
Net voor ik van de straat naar binnen liep, zag ik een jongen met een gasmasker, klaar voor de strijd. Ik vroeg hem of ik hem mocht fotograferen, dat wilde hij niet maar zijn vriendje wel. De belangrijkste reden dat ik die foto hier plaats, is omdat ik wil dat jullie dit ook kunnen zien. Dit zijn jongens van de leeftijd van mijn jonge neven die aan het begin van hun pubertijd staan. Jongens die oorlog en geweld kennen vanuit het jeugdjournaal, school en computerspelletjes. En hier? Hier hebben de jongens een extra dimensie: het echte leven, waarin je zonder gasmasker niet kan strijden voor je idealen…..
Ook een foto van een medewerker van de Rode Halvemaan (de benaming voor het Rode Kruis hier) die probeert de troep uit zijn ogen te wrijven om daarna weer mensen te kunnen bijstaan.
Doen ze elkaar dit aan?
Als die Palestijnen niet zouden demonstreren zou er namelijk ook geen actie vanuit Israël worden uitgevoerd. Zou het misschien kunnen zijn dat als er vanuit deze kant wordt gestopt met geweld, de andere kant dan ook zou stoppen? Vraag is alleen, kan je stoppen met geweld als je je zo onderdrukt en gevangen voelt? Er is hier een beweging gaande die heet “smile of resistance” of ” victorious smile”. Dit zijn mensen die lachen wanneer ze worden opgepakt. Google dit maar eens met de landnaam van het land waar in nu ben erbij. De lach die deze mensen op hun gezicht hebben, is bovenmenselijk, deze is zo sterk en straalt iets uit waar wij nederig van moeten worden. De overwinning van de lach op een van je bangste momenten, dat is meer dan overwinning. Had ik maar een fractie van die moed toen ik net achter dat raam stond en zag hoe die Jeep op de mensen dreigde in te rijden…….
