Feest aan de andere kant van de muur
Aan de andere kant van de muur, in Jeruzalem is het feest!
En niet alleen in Jeruzalem wordt gevierd dat de onrechtmatige veiligheidsmaatregelen die er waren aangebracht bij de Al-Asqa moskee zijn verwijderd, wereldwijd haalt men opgelucht adem. Aan de andere kant zijn er twee partijen nog zoekend naar een juiste reactie op deze recente ontwikkelingen merk ik.
77% van de Israëli’s staat niet achter de beslissing om toe te geven aan de protesten, wat heel begrijpelijk is. Want het plaatsen van de poortjes had natuurlijk te maken met de angst die zij hebben. Ook kan ik me zo voorstellen dat het voelt als gezichtsverlies, er wordt in hun ogen gelijk gegeven aan de demonstranten. De andere partij zijn de Palestijnen. Want het mag dan wel zo zijn dat er een (bijna historische) maatregel is teruggetrokken, voor hen verandert er niets aan de situatie. Het protest om de poortjes vond zijn basis in religieuze gronden en gaf aanleiding om de wereld te laten zien hoe oneerlijk er eenzijdige maatregelen worden getroffen. Heel even kon niemand om de onrechtvaardigheid heen, maar wat doet de wereld met al die andere vrijheidsbeperkingen? Dat moeten ze nog zien.
Het sentiment bij beide partijen zorgt voor nog meer angst. Want wanneer zal de volgende moslim terrorist weer toeslaan en wat wordt de volgende tegenreactie om de veiligheid van mensen te aan de Israëlische kant te waarborgen? En hoe kan de Israëlische overheid aan zijn mensen bewijzen dat ze wel sterk zijn en niet toegeven aan demonstranten? Of, zal de wereld ons nu weer uit het oog verliezen? Er zijn vele argumenten voor beide kanten, waar ik zo uit mijn hoofd op kan komen die linksom of rechtsom uitkomen op de vaststelling dat we niet moeten vergeten dat die poortjes slechts een incident waren en er in feite geen verandering voor welke partij dan ook is gekomen. Imagoschade en aandacht in de wereldpers zijn slechts tijdelijk, de ongelijkheid vooralsnog permanent. Op mijn weg naar mijn “private” borrel (op de gastenlijst staan: mijn biertje, telefoon om mijn blog te schrijven, een heerlijk boek en ondergetekende) bij het Walled Off Hotel, drong dat besef maar weer tot mij door.
Net zoals dat ik me besef dat mijn timing om hier te zijn voor mijn geliefden waarschijnlijk niet fijn is. Want niemand van mijn gezin, familie of vrienden, die een beetje volgen wat ik doe en waar ik ben, zal in de gloria zijn dat ik middenin deze brandhaard zit. Zij zullen opgelucht kunnen ademhalen als ik weer thuis ben. De trots en liefdevolle berichten die ik ontvang maken dat het voor mij zo juist voelt om net nu hier te zijn, want door mijn eigen ervaringen en reality checks hier, hoop ik echt dat ik op een manier ervoor kan zorgen dat het begrip voor alle mensen hier zal groeien. Het kan dan misschien maar een hele beperkte groep zijn die nu meer gevoel krijgt bij de omstandigheden hier. Mijn gevoel zegt me dat iedere persoon extra, het begrip van deze universele ongelijkheid ietsje groter maakt. En zoals ik eerder schreef, begrip is het grootste dat we alle slachtoffers van deze situatie kunnen geven.
Ik ben iedere dag dankbaar voor mijn eigen rijkdom van liefdevolle en warme mensen om me heen. Ook ben ik blij dat ik hier nog lang genoeg ben om nog zoveel andere dingen te beschrijven. Zo is er de grote rol die mijn garderobe hier speelt, de uitleg over hoe de mensen die hier wonen vluchteling zijn geworden, meer informatie over de stichting waar ik voor werk en nog zo veel verhalen van de mensen hier die ik kan en wil vertellen. Ook zal ik nog proberen bondig uit te leggen hoe het voor een buitenstaander is om een trip naar Jordanië te plannen. Dat komt allemaal nog, voor nu laat ik het hier even bij.
Ik drink hier nog een biertje terwijl de zon onder gaat en duik in mijn boek. De belofte voor nieuwe verhalen staat!
Liefs en veel warmte van hier naar daar
