Wat je leest ben je zelf
De start van de dag met mijn mede guesthouse logees, blijkt een goed reflectie moment (naast het hier opschrijven natuurlijk). Ik was behoorlijk verrast en onder de indruk door de beslissing van de Israëli’s om de detectie poortjes te verwijderen en wilde dit graag delen. De eerste reactie die ik kreeg: “well I guess it’s good news. I actually don’t understand the whole fuzz about the extra security things”. Goed, ik ben hier niet om mensen te beoordelen, echter ik zou liegen als ik niet even moest slikken om die reactie. Toen ik probeerde uit te leggen waarom het zo groots was, viel het kwartje bij mijn gesprekspartner. Ze had werkelijk waar geen idee onder welke omstandigheden de poortjes waren geplaatst en welke rechten en religieuze waarden er waren geschonden. Zodra ze het begreep, schrok ze heel erg en had instant meer begrip voor de demonstranten. Ik schrok vervolgens weer, toen ik de omvang van de gevolgen voor de rest van de wereld wilde bespreken en begon over het feit dat de VN Veiligheidsraad hier een extra vergadering over had ingelast en ze liet merken echt geen idee te hebben wie of wat de Veiligheidsraad is. Na wat doorvragen kwam ik erachter dat mijn ‘huisgenootje’ er niets aan kon doen dat ze niet op de hoogte was. Ze leest gewoon hele andere nieuws pagina’s en verkeert in hele andere kringen dan ik. Dat is wat ik bedoel met, wat je leest ben je zelf.
Dat wat je leest, kleurt je wereld(beeld). Mijn dankbaarheid naar jullie, de lezers van mijn verhalen, is groter dan ik kan uitdrukken omdat ik weet hoe belangrijk het is voor de mensen hier, dat jullie dit lezen. Ze weten dat de verhalen die naar buiten komen zelden over de situatie van de vluchtelingen gaat. Iedere extra buitenstaander die een meer gevoel en inzicht krijgt meten in hun omstandigheden, is het grootste wat ze vragen.
Iedere dag nodigt mijn baas me uit voor een heerlijke falafel lunch met een nog zaliger heet sausje waarvan ik tranen in mijn ogen en een loopneus krijg: I Love it!
Helaas waren die tranen vandaag niet alleen van de saus maar ook van de verhalen die hij me vertelde. Vannacht was er weer een inval van militairen in het kamp en terwijl ze met behulp van een ladder bij hem naar binnen klommen, om om 04:00 de boel overhoop te gooien, werd de buurjongen gearresteerd en meegenomen naar de gevangenis. Een plek waar bijna iedere man hier meerdere malen een tijd heeft doorgebracht, zonder eerlijk proces of überhaupt gerechtvaardigde grond waardoor ze achter tralies gezet kunnen worden. Soms moeten die mannen 17 dagen achter elkaar tegen een muur staan, zonder slaap of eten. Alles om ze helemaal gek te maken. Wonder boven wonder breken ze zelden en keren ze terug naar de kampen om vol passie weer te strijden voor hun land. Doorgaans met veel minder geweld dan op hen wordt uitgeoefend. Het filmpje van de inval van vannacht, dat ik mocht zien, zal ik nooit maar dan ook nooit meer van mijn netvlies kunnen wissen. Evenals dat ik nooit kan vergeten dat hij zei dat hij zelden meer dan twee uur slaapt en dat dit gewoon is binnen het kamp, omdat er zo vaak invallen door militairen zijn die immer gepaard gaan met geweerschoten, gevaarlijke gas aanvallen, arrestaties van jonge mannen en ander machtsvertoon.
Mijn geluk over de detectiepoortjes smolt als sneeuw voor de zon en wederom drong het besef tot me door dat het geweld ondergeschikt is aan de angst en het gebrek aan vrijheid. Dit neemt overigens niet weg dat ik zeker weet dat het een hele goede beslissing is geweest om de poortjes te verwijderen en op die manier niet nog meer vrijheid van wie dan ook ontnemen. Het is natuurlijk niet genoeg, maar het geeft ook hoop, hoop dat sommige beslissingen toch kunnen worden teruggedraaid. En uiteindelijk is het verlies van hoop (geloof en liefde) misschien nog erger. Want hoop en geloof op en in een oplossing en de liefde voor elkaar, is een van zekerheden die ze hier nog hebben.
Omdat alles hier draait om contrasten, zoek ik ze zelf ook op. Vanavond pad geweest naar Beit Sahour met mijn nieuwe beste vriend L., een Armeense Palestijn en buurman van M.. Samen met hem thee gedronken in de mooie tuin van M. en daarna echt Arabisch uitgegaan. Er hangt een heerlijke vibe in de kroegjes hier, en daar waar de jongeren samenkomen, gaat het heel even over politiek maar men stapt snel over op dezelfde onderwerpen als wij zouden bespreken in een Amsterdamse kroeg. Goed (en dubbel) om de dag zo af te sluiten, terwijl aan de andere kant van de stad, mijn baas waarschijnlijk weer niet kan slapen…..
En dan……..tromgeroffel……..op de foto: mijn eerste wasje!
Binnen een half uur droog dankzij de zon. Gelukkig maar, want mijn roze onderbroekjes passen iets minder in deze omgeving dan aan mijn Amsterdamse waslijn.
