Het begin van mijn (schrijf) avontuur
In de zomer van 2017 heb ik acht weken in Bethlehem “gewoond”. De bizar indrukwekkende dingen die ik daar zag, deden mij grijpen naar de pen en schrijven. Schrijven op een manier die voor mij nieuw was. Graag deel ik hier een zogenaamde bloemlezing van blogs die ik in die tijd heb geschreven. In de zomer van 2017 slechts voor een geselecteerd publiek en per heden openbaar toegankelijk.
Dag drie is de dag waar mijn kennismaking met de cultuur en met name de situatie hier echt is gestart.
In de ochtend ben ik met een taxi (die zijn hier als een uberBlack: je deelt een rit met mensen die dezelfde kant op gaan maar dan voor veel minder geld) naar het kamp gegaan. Ik werd wederom hartelijk ontvangen met koffie (koffie is het ding om het ijs te breken. Wanneer er stilte is, is er altijd koffie waar je over kan praten of een slokje koffie om te doen alsof je druk bent) en een heel comité die me vertelde hoe blij ze zijn dat ik er ben. Ze hebben me gevraagd om mee te denken op welke manier ze meer geld kunnen ‘binnenhalen’ voor de uitvoering van de vele projecten die ze hebben. Behoorlijk uitdagende klus, maar ik denk dat ik ze zeker wat handvatten kan bieden.
De ellende die er in dit kamp plaatsvindt is echt onbeschrijflijk. Ik kan het ook echt moeilijk beschrijven, maar denk je in dat je woont op een plek zonder privacy en met de constante angst voor invallen van de politie en militairen van de andere kant van de muur, die zonder reden schieten in knieën van jonge jongens om ze voor altijd gehandicapt te maken, mensen vermoorden en ‘randomly’ de kraan voor water openzetten (vaker niet dan wel). Maar, en dat is echt wat me het meest verrast en grote indruk op me maakt, de mensen die leven in deze omstandigheden zijn zo warm en open en delen echt alles wat ze (bijna niks) hebben. Ze zijn oprecht blij met iedere hulp en delen al hun verhalen alsof het niks is. De onverschilligheid over de situatie is ook behoorlijk heftig. Het is zo onderdeel van het dagelijkse leven dat men immer voorbereidt is op slechte dingen. Ik ben me ervan bewust dat ik het wellicht helemaal niet goed noch duidelijk omschrijf, maar ik hoop dat ik een beetje een idee kan geven van hoe het er hier aan toe gaat. Overigens, de situatie buiten het kamp is niet per se beter. Het hebben van een Palestijns paspoort is een garantie voor een behoorlijk uitzichtloos bestaan….. het geluk dat ze hier samen weten te creëren is bijna bovenmenselijk. Zal dat iets te maken hebben met de historie van deze regio?
On a happier note: ik ben in de namiddag door K. (de buurman van M.) rondgeleid door de geboortekerk en hij heeft me de omgeving laten zien. Wederom reuze indrukwekkend. Er zijn in deze tijd trouwens heel weinig toeristen hier (de letterlijk en figuurlijk verhitte situatie hier zal daar vast een reden voor zijn). Na de tour ben ik lekker een boekje gaan lezen in de avondzon om vervolgens nog wat boodschappen te doen voor het avondeten.
Bij terugkomst bij mijn guesthouse werd ik verrast door een demonstratie voor de deur. Ik zit hier heel dichtbij de muur en demonstraties schijnen hier vaker te gebeuren. Uit het niets enkele honderden mensen op straat met Palestijnse vlaggen om te demonstreren tegen een recent opgelegde nieuwe veiligheidscheck van een moskee in Jeruzalem (naar aanleiding van de schietpartij van afgelopen vrijdag). Vanaf de muur worden er dan traangasbommen naar de demonstranten gegooid en tegelijkertijd wordt er aan deze kant van de muur natuurlijk ook op verschillende manieren aan machtsvertoon gedaan.
Ondanks dit alles, voel ik me hier super veilig en ben ik zo dankbaar dat ik hier ben. Ik hoop dat ik op mijn manier kan bijdragen aan de ’emancipatie’ van de onschuldigen hier. Morgen weer een ritje in deze achtbaan met in ieder geval een etentje bij vriend M. en wat andere mensen die ik eerder in Parijs heb ontmoet. Hoop dat jullie in Nederland ondertussen ook lekker van de zon kunnen genieten. In mijn gedachten (en gebed) zijn jullie allen immer aanwezig.
